De coronapandemie heeft de waarde van telegeneeskunde voor veel aandoeningen duidelijk gemaakt. Patiënten hoeven zich niet te verplaatsen om op consultatie te gaan, die kan gewoon online gebeuren. In diezelfde periode werd ook de digitale kloof binnen onze samenlevingen duidelijk.
Dat merkte de universiteit van Boston (MA, VS) alleszins op, want zij beschouwen telegeneeskunde als een zwaard dat de samenleving in twee deelt. Volgens hen is digitale toegang weliswaar noodzakelijk, maar niet voldoende om de ongelijke betrokkenheid bij telegezondheidszorg recht te trekken. In het algemeen benadrukt de digitale technologie de sociale ongelijkheid in onze samenleving alleen maar. Naast de culturele, economische en sociale barrières vergroot de technologie de kloof tussen verschillende klassen wat betreft de toegang tot de gezondheidszorg.
Toegang tot gezondheidszorg heeft niet alleen te maken met ‘supersnel internet’, zoals sommige operatoren beweren. Het is belangrijk om te leren technologie efficiënt te gebruiken en de eigen behoeften inzake gezondheidszorg te kunnen verdedigen.
De onderzoekers van deze studie stellen een driedelig antwoord voor:
-
een federaal beleid en staatsbeleid ontwikkelen om de telegezondheidsinfrastructuur te operationaliseren;
-
nationale normen voor portalen voor toegang tot de zorg vaststellen om een consistente ervaring te bieden en
-
patiënten en gezinnen ondersteunen bij de invoering van die technologieën.
Ook al lijken die maatregelen een ‘ver-van-ons-bed’-verhaal, ze gaan ook ons aan. Het is nu aan ons om te doen wat nodig is en ervoor te zorgen dat de digitale kloof geen medische kloof wordt…
