Zopas werd het bekend: per uur verdient een huisarts 80,34 euro of 51% van de 155,60 euro die de arbeidsarts waard is per uur. Die laatste komt die met zijn team een bevolking vaccineren in een structuur waar alles voor hem is uitgetekend. Wanneer stopt de verachting voor de huisartsgeneeskunde? Wanneer stoppen we met haar als tweederangsgeneeskunde te beschouwen?

Meer dan een halve eeuw geleden nu al besloot de huisartsgeneeskunde haar permanente vorming in eigen handen te nemen. Hierdoor blijft de huisarts de arts die in staat is om de verschillende puzzelstukjes van de gezondheidstoestand van zijn patiënt samen te stellen, en vervangt hij de algemeen internisten die geleidelijk uit de circulatie verdwenen ten gunste van de hyperspecialisatie in de ziekenhuisgeneeskunde. Toch wordt hij nog steeds veracht.

De huidige pandemiecrisis is daar een duidelijk voorbeeld van.

Het moest de huisartsgeneeskunde zijn die de alarmbel luidde, opdat men zich ging bezighouden met de woonzorgcentra (WZC's). Die werden aanvankelijk volkomen genegeerd, verstoken van elementaire beschermingsmiddelen. Risicopersonen concentreerden zich daar. De ramp bleef gedeeltelijk beperkt dankzij de vindingrijkheid van de directie, het personeel en de coördinerend raadgevend artsen.

Toen men de opsporingscampagnes op poten zette, herinnerde men zich plots dat er huisartsen bestonden. Vandaar de noodzaak om nuttige beschermingsmiddelen te verspreiden? Niet te overhaast: "Ze trekken zich wel uit de slag." Overigens werden ze zeer snel in bad getrokken met de besmettingsrisico's van dien. Wat helaas sommigen van hen het leven kostte.

Vervolgens kwam de vaccinatiestap in de WZC's. Ook daar antwoordden de huisartsen: "aanwezig".

Voor al deze acties stelden de huisartsen zich beschikbaar, zich bewust van hun belangrijke rol en zonder zich zelfs maar zorgen te maken over de vraag of hun prestaties wel vergoed zouden worden.

Maar nu raakte de info dus bekend: een prestatie-uur van een huisarts kost 80,34 euro of 51% van de 155,60 euro per uur die een arbeidsarts kost. Die laatste komt met zijn team een bevolking vaccineren in een structuur waar alles voor hem is uitgestippeld: veilige lokalen ter bescherming van de gezondheid, het nodige materiaal met inbegrip van nuttige vaccindoses.

Wanneer stoppen we met de huisartsgeneeskunde te verachten en ze als tweederangsgeneeskunde te beschouwen?

Gelukkig blijkt uit bevolkingsenquêtes dat de huisarts nog steeds het vaakst wordt genoemd als vertrouwenspersoon. Dat is wat in feite telt in de grond van mijn hart