In een opiniestuk in Le Soir, dat ze schreef samen met een collega, dokter Nicolas Pierre, pleit Sofie Merckx voor een beperking van de prestatiegeneeskunde en niet voor een beperkt aantal artsen. De fractieleider van de PVDA-PTB-groep in de Kamer pleit allerminst verrassend voor een sterke eerste lijn.
De Rizivquota staan opnieuw op de politieke agenda. De recent opgerichte planningscommissie voor het medisch aanbod van de Federatie Wallonië-Brussel bespreekt aanstaande vrijdag 18 februari de subquota voor huisartsen. Intussen betreurt dr. Sofie Merckx dat de regering halsstarrig vasthoudt aan het koste wat kost beperken van het aantal toegekende Rizivnummers aan jonge artsen.
Het ziet ernaar uit dat de Belgische faculteiten tegen 2024 tussen 100 en 400 artsen te veel zullen "produceren", schrijft ze. "Maar te veel in verhouding tot wat?" vraagt ze. Wat hebben ziekenhuizen nodig? Wat hebben de Belgen nodig? Zij dringt er bij de regering op aan om ervoor te zorgen dat iedere student aan het einde van zijn studie zijn of haar eigen artsentoelating krijgt.
Het PVDA-PTB-parlementslid is het niet eens met de theorie van de aanbodgestuurde vraag. Volgens haar hielpen minder artsen niet om de kosten te drukken. Bovenal heeft de numerus fixus de zorgtoegang voor een groeiend aantal mensen beperkt, ondraaglijke vertragingen voor specialisten veroorzaakt, ervoor gezorgd dat sommige dorpen hun laatste huisarts zijn kwijtgeraakt... Daarom beklemtoont ze een sterke eerste lijn: de crisis heeft het belang daarvan aangetoond voor de gezondheid van mensen. Het is een hoeksteen die moet worden versterkt voor een meer samenhangend gezondheidszorgmanagement.
Ze dringt aan op de noodzaak van een "dynamisch en intelligent" register van het huidige en toekomstige aanbod. Ze pleit voor een alternatief, meer lokaal planningssysteem "dat is gebaseerd op de behoeften van zorggebieden die werkelijk aansluiten op de realiteit." En ze concludeert dat het onverstandig zou zijn om de gemeenschappen te belasten met federale quota, en dat er een splitsing zou komen tussen preventieve en curatieve geneeskunde.
Ten slotte zegt ze dat prestatiegeneeskunde leidt tot een wanverhouding tussen zorg en behoeften, "waardoor vaak geen tijd wordt uitgetrokken voor holistische zorg. Er moet over gedebatteerd worden."
