Het budget voor 2025 werd deze week besproken door het Verzekeringscomité. Dr. Luc Herry (ABSyM-Bvas) was de enige die zich onthield. Hij legt uit waarom: volgens hem is het afschaffen van teleconsultatie een echte “terugkeer naar de middeleeuwen”.

In de context van de begroting 2025 die vorige week door het Verzekeringscomité werd besproken, is de beslissing om het teleconsult aan te vallen onder het voorwendsel van besparingen, een fundamentele fout en een totaal gebrek aan toekomstvisie. Als teleconsultatie in 2026 niet in een effectieve vorm wordt hersteld, kunnen we het hebben over een echte terugkeer naar de middeleeuwen. Zijn we ons er ten volle van bewust dat telegeneeskunde in beweging is en dat het niet om de toekomst gaat, maar om het heden? Deze week nog opereerde een chirurg in Frankrijk twee Chinese patiënten... in China! Dat is de technologie van vandaag, inclusief teleconsultatie.

Dit voorstel aan het Verzekeringscomité om geen begrotingspost op te nemen voor teleconsultatie in 2025 is in directe tegenspraak met de verklaarde prioriteit van de toegang tot zorg. In gebieden met een artsentekort zou dit simpelweg tot een ramp kunnen leiden.

Videoconsultatie blijft bestaan, zult u zeggen. Maar welke arts in een schaarstegebied zal nog de tijd kunnen vinden om de nodige voorbereidingen te treffen voor een videoconsult? Er moet een link worden gemaakt, de elektronische contactgegevens van de patiënt moeten worden verkregen, de link moet naar de patiënt worden gestuurd... en vervolgens moet er een afspraak worden gemaakt. Een telefonische afspraak? Waarom dan niet meteen een teleconsult?

En hoe zit het met wachtdiensten? Waar mogelijk voorkomt teleconsultatie dat er gereden moet worden naar plaatsen waar de patiënt niet gezien hoeft te worden. En digitale voorschriften bestaan al: in feite zijn ze een logisch verlengstuk van teleconsultatie. Dit is nog een tegenstrijdigheid. Teleconsulten worden afgeschaft, maar het elektronisch voorschrift blijft bestaan. Het is niet de laatste onzin: we zeggen dat we bezorgd zijn om het welzijn van artsen, maar we schaffen technische middelen af die hen verplaatsingen kunnen besparen en hen kunnen helpen hun werk beter te organiseren.

En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat huisartsen al lang aan teleconsultatie deden voordat het werd vergoed. Het enige verschil tussen toen en de laatste paar jaar is dat nu derdebetaling mogelijk is, je betaald kunt krijgen voor een teleconsult. En nu willen ze deze vergoedingen afschaffen.

428 vs. 10.507
In werkelijkheid brengen 428 huisartsen in totaal €1.278.714 per jaar in rekening voor teleconsulten. Voor elk van deze 428 artsen zijn dat 58 teleconsulten per week, of 12 per dag. En de 10.507 andere huisartsen brengen €4.356.865 in rekening voor teleconsulten, gemiddeld 414 per jaar of 8 per week, of 1 tot 2 teleconsulten per dag. Dat is zeker niet overdreven. Uitgesplitst op deze manier is het beeld duidelijker: 10.507 artsen rekenen gemiddeld 1 of 2 teleconsulten per dag, en 428 artsen rekenen gemiddeld 12 per dag. We moeten gaan kijken wat er aan de hand is met deze 428 artsen en de andere 10.507 artsen hun werk laten doen. Anders zal deze afschaffing een zeer vervelende maatregel zijn voor deze 10.507 artsen.

Er zijn plannen om teleconsultatie tegen 2026 opnieuw te definiëren, net als het budget dat ervoor zal worden uitgetrokken. Maar hoe? Dat is volstrekt onduidelijk. De conclusie die uit dit alles kan worden getrokken is dat, nogmaals, om te besparen, het eerste doel de huisartsenpraktijk is. Om 70 miljoen aan besparingen te vinden, halen ze 60 miljoen bij huisartsen weg. Zij zijn het die het gezondheidszorgbudget ten koste van hen opnieuw in evenwicht brengen. Zullen we daarna verbaasd opkijken als jonge artsen het beroep verlaten of het land verlaten?