Dr. Jimmy Navet, huisarts op het platteland, deelt zijn ervaring met de New Deal, een model dat volgens hem zijn praktijk heeft getransformeerd. Geconfronteerd met een onhoudbare werkdruk besloot hij de sprong te wagen.

Tot nu toe lijken nog maar weinig huisartsen voor de New Deal te hebben gekozen. Natuurlijk maakt iedereen zijn eigen keuzes. Wat mij betreft heeft de keuze voor de New Deal mijn leven echt makkelijker gemaakt. Na enkele jaren als huisarts in Rochefort te hebben gewerkt, ben ik verhuisd naar Lavaux-Sainte-Anne, op de grens van de provincies Namen en Luxemburg.

Ondraaglijke werkdruk
Voordat ik naar Lavaux-Sainte-Anne verhuisde, had ik een groot patiëntenbestand in de provincie Luxemburg. Veel van mijn patiënten zijn me gevolgd toen ik naar de provincie Namen verhuisde. Tegelijkertijd daalde het aantal artsen in en rond de nabijgelegen stad Rochefort sterk, op een moment dat deze collega's al zwaar overbelast waren. Door deze situatie kwamen er veel meer patiënten naar mij toe, waardoor ik aan een hels professioneel ritme werd onderworpen. Onder deze omstandigheden kon ik niet eeuwig doorgaan.

Een radicale verandering
Dus koos ik voor de New Deal en vandaag gaat het heel goed. Ik had al heel lang de hulp van een verpleegster nodig, en als onderdeel daarvan heb ik haar aangenomen. Om goed te leren samenwerken en ervoor te zorgen dat ze een goede basis kreeg in wat ik van haar verwachtte, werkten we eerst een paar maanden in hetzelfde kantoor. Sindsdien heeft ze haar eigen kantoor en heeft ze een aantal taken op zich genomen die ze mij uit handen neemt.

Ze is met name verantwoordelijk voor preventie, het indienen van uitslagen en de basismonitoring van chronische patiënten. Voor palliatieve zorg zorgen we om de beurt op wisselende dagen voor patiënten. Ze beheert ook de follow-up van dossiers en neemt veel, zo niet al het onbetaalde werk van de arts op zich. Ik schat dat het werk dat zij doet mij 15 tot 20 consulten per dag uit handen neemt.

Een financieel voordelige organisatie
Financieel gezien wordt de praktijkverpleegkundige die met mij samenwerkt volledig betaald door de gebruikelijke forfaitaire bedragen. Al met al is het een win-winsituatie en de patiënten zijn tevreden. Ik heb hierover gesproken met twee of drie collega's die ook zijn overgestapt op de New Deal, in het bijzonder een collega wiens vrouw, die ook arts is, haar eigen patiëntenbestand beheert. Ook zij vinden dat hun vergoeding gelijkwaardig is aan wat ze hadden voordat ze voor de New Deal kozen.

Nog een voordeel: als je overwerkt bent, is het makkelijker om niet toe te geven aan de eisen van een patiënt die over de schreef gaat. En ik denk dat deze formule voordeliger is voor de sociale zekerheid dan fee-for-service vergoedingen.

Terughoudendheid bij collega's
Binnen GLEM, dat ik leid, vroeg ik waarom zo weinig collega's overwegen om voor de New Deal te kiezen. Wat een aantal van hen lijkt tegen te houden, is de indruk dat ze het daarmee aan de politiek overlaten. Als de politiek op een dag zou besluiten om het inkomen van artsen te verlagen, zou ze dat heel gemakkelijk lukken.

Een betere levenskwaliteit
Persoonlijk vind ik dat we onze autoriteiten moeten vertrouwen. Wat mij betreft heeft de New Deal het makkelijker gemaakt om een nieuwe collega aan te nemen, mijn efficiëntie in de praktijk verbeterd, mijn levenskwaliteit verbeterd en de tevredenheid van patiënten verhoogd, en dat alles tegen een prijs die zowel de maatschappij als de arts ten goede komt.