Er moet een nationale, elektronische databank komen voor tandheelkundige gegevens, zodat forensische onderzoekers bij rampen sneller de identiteit van slachtoffers kunnen achterhalen. Dat vindt Kamerlid Nawal Farih (CD&V), die daarvoor een wetsvoorstel heeft ingediend.
Wanneer een ramp plaatsvindt, is de onzekerheid over het lot van een naaste ondraaglijk, motiveert het Kamerlid haar voorstel. "Nabestaanden kunnen vaak geen afscheid nemen wanneer hun vermiste dierbare niet als slachtoffer geïdentificeerd is", aldus Farih. Indien forensische experts via gebitsgegevens sneller slachtoffers kunnen identificeren en hun nabestaanden duidelijkheid geven, kunnen zij eindelijk aan hun rouw en verwerking beginnen.
De experten van het Disaster Victim Identification Team (DVI) maken voor een snelle en betrouwbare identificatie gebruik van drie primaire middelen: vingerafdrukken, vergelijkend gebitsonderzoek en een DNA-analyse. Serienummers op medische implantaten gelden als betrouwbare secundaire middelen.
Probleem is dat er voor gebitsgegevens geen duidelijk wetgevend kader bestaat, met het gevolg dat de identificatie erg stroef loopt, legt het Kamerlid uit. Na de aanslagen van zes jaar geleden bleek bijvoorbeeld dat de gebitsgegevens van buitenlandse slachtoffers sneller geïdentificeerd werden dan die van onze landgenoten. De experten zijn immers afhankelijk van de gegevens in het medisch dossier en de medewerking van de behandelende tandarts, en daar durft het volgens Farih al eens mis te lopen.
Daarom pleit ze ervoor een nationale databank voor tandheelkundige gegevens op te richten. De bedoeling is dan enerzijds dat er een duidelijke, uniforme omkadering komt van de verplichte inhoud van een tandheelkundig dossier, zodat alle gegevens voorhanden zijn om de identificatie te faciliteren. Anderzijds is het ook belangrijk dat de dossiers elektronisch worden bijgehouden en dat de forensische odontologen via een duidelijke procedure rechtstreeks toegang hiertoe krijgen via het eHealth-platform.
Niet alleen voor de gebitsgegevens, maar ook rond implantaten pleit Farih voor een wetswijziging. Vandaag bestaat er al een register dat via serienummers de implantaten bijhoudt om de traceerbaarheid ervan te garanderen. Uit privacy-overwegingen is dat register echter sterk afgeschermd. Farih stelt daarom voor om deze data onder strenge voorwaarden toch beschikbaar te maken voor forensische teams met oog op slachtofferidentificatie.
