Een snelle blik op de nieuwe maandelijkse tarieven die sinds 1 februari 2024 van toepassing zijn op artsenpraktijken geeft aan hoeveel een huisarts die op fee-for-service basis werkt en een verpleegkundige die op fee-for-service basis werkt kunnen verdienen.
Het wijkgezondheidscentrum (WGC) ontvangt een vast tarief van €19,70 per patiënt per maand voor de prestaties van de huisartsen en €18,54 voor die van de verpleegkundigen. Dat levert een jaarlijkse financiering op van 458,88 euro per patiënt. Het is niet overdreven om te hopen dat een WGC 1.000 patiënten kan bedienen, wat overeenkomt met inkomsten van €458.880 per jaar. Hierbij wordt geen rekening gehouden met supplementen voor het gmd en de verhoging van deze forfaits afhankelijk van bepaalde variabelen zoals leeftijd, socio-economische status en gezondheidsgegevens.
Geaccrediteerde huisartsen kunnen momenteel €31,80 in rekening brengen voor een consult. Als ze drie consulten per uur doen, acht uur per dag, vijf dagen per week en 44 weken per jaar, verdienen ze 167.904 euro per jaar. De verpleegkundigen met wie ze samenwerken worden alleen betaald als ze zorg verlenen. Dat betreft slechts een minderheid van de patiënten, en zelden op continue basis. Als een arts een verpleegkundige en/of medisch secretaresse inhuurt om in zijn praktijk te werken, betaalt hij voor hen, althans voor het grootste deel.
Een dergelijke ongelijkheid in betaling is verrassend. Is er enig bewijs dat huisartsen en verpleegkundigen die op een fee-for-service basis worden betaald, patiënten een slechtere kwaliteit geneeskunde bieden dan degenen die op een fixed-fee basis worden betaald? De KCE-studie van 2008 was biased omdat ze geen rekening hield met het aantal complexe chronische patiënten of patiënten die niet in staat zijn om naar de praktijk te komen. Deze studie zou herhaald moeten worden met meer objectiviteit.
Paradox
Onder deze omstandigheden is het verrassend dat artsen, ook al zijn het er maar weinig, ervoor kozen om zich aan te sluiten bij de New Deal in plaats van een WGC te openen - een ernstige misrekening...
Aan de andere kant is het gemakkelijk te begrijpen waarom een groeiend aantal niet-artsen, en soms zelfs investeerders die geen gezondheidswerkers zijn, medische centra oprichten. Ze betalen hun artsen enkel een uurtarief, dat vaak veel lager ligt dan wanneer ze op een fee-for-service basis zouden werken.
De paradox is dat huisartsen die in medische centra werken minder betaald krijgen dan artsen die op fee-for-service basis werken, terwijl de laatste praktijk minder goed gefinancierd wordt dan de eerste. Aangezien de jaarlijkse boekhoudkundige balans niet wordt geretourneerd aan het RIZIV (zoals het geval is bij de kringen), potten deze structuren onterecht kapitaal op, soms op indrukwekkende wijze. Zoek naar de zin.
> Prijzen en terugbetalingen medische huizen forfaits (Riziv)
