De huidige pijnpunten in de huisartsengeneeskunde, aangevuurd door het toenemende huisartsentekort – of de almaar slechtere spreiding als u wil – komen samen aan de Kust. Daarover getuigen drie jonge huisartsen na een alarmerende oproep in een grote huisartsen-Facebookgroep. Elders zit de getuigenis van een oudere huisarts dan weer op een totaal andere golflengte.

De getuigenissen van de kustartsen zijn te lezen in De Standaard. Ze komen neer op een drietal doorgaans bekende wrevelpunten, maar het stoort dat het beleid er te weinig op inspeelt of zelfs maatregelen neemt die ze nog versterken.

Ten eerste nijpt het vergrijzingsprobleem sterker aan de kust en doet zich daar het huisartsentekort forser voelen. In feite gaat het vooral om een spreidingsprobleem dat maar niet opgelost raakt en een climax bereikt tijdens het toeristisch hoogseizoen.

Ten tweede: de overheid zit te veel in haar ivoren toren in Brussel. De regering en de belangengroepen luisteren niet naar de mensen op het terrein, luidt het bij monde van Loesia Tryssesoone (32), huisarts in De Panne. Enkele recente en tenenkrullende voorbeelden:

•  Ziektebriefjes:  De overheid maakt een regel om ons te ontlasten en creëert meteen een volgende die het tegenovergestelde doet. Denk aan het afschaffen van ziektebriefjes voor één dag, waarna patiënten nu de toelating krijgen om hun verlof bij ziekte om te zetten in ziektedagen, waarbij ze langs moeten bij… de huisarts.
• Sensibiliseringscampagnes die hun doel voorbijschieten of worden stopgezet als ze beginnen te werken (antibioticagebruik, verschil tussen spoed- en huisartsgeneeskunde…) (In Sint-Truiden onderneemt men net vandaag wel weer een poging tot sensibiliseren van de patiënt, red.).
• Wachtposten brengen schaalvergroting met zich mee die vooral in dunbevolkte gebieden de zaken scheeftrekt: “We zouden voor de nachtelijke wachtposten moeten  samenwerken in een gebied met 300.000 inwoners, voor ons in een gebied van Torhout tot Ieper. Dat betekent dat we enorm grote afstanden zouden moeten afleggen.”

Ten derde: de huisarts komt niet meer aan zijn of haar kerntaken toe. Daar hoort ook de sociale functie bij tijdens huisbezoeken van vereenzaamde patiënten. Jelle Nieuwenhuyse (32), huisarts in Middelkerke: “We zijn de enigen die nog in het appartement passeren. Dat is soms schrijnend, maar het geeft ook veel voldoening als je iets voor hen kan doen en nog een koffietje drinkt. Dat hoeft niet lang te duren maar mensen zijn er zo dankbaar voor.”

‘Hardwerkende’ oudere generatie versus de 9-5 mentaliteit van de jongeren

Dit moet Vjen De Bruycker (36), huisarts in Leffinge, ook van het hart bij de vergelijking tussen deze en de vorige huisartsengeneratie: “Wie ging bij die oudere huisartsen de boodschappen doen, wie zorgde voor de kinderen, wie deed de administratie?” Nu kunnen de huisartsen niet meer rekenen op het 'verborgen' werk van de meewerkende echtgenote van vroeger.

Die laatste stelling lijkt alvast door een huisarts van die oudere generatie te worden tegengesproken in Het Laatste Nieuws. Henri Dhollander (72) is nog steeds volop actief en laat er optekenen: “Jonge dokters die acht uur werken? Dat noem ik een halftime.”

Hij is al 48 jaar huisarts in Aalst en al zeven jaar de pensioenleeftijd voorbij. “In 2006 is mijn vrouw, die ook huisarts was, door ziekte moeten stoppen. Mijn dochter Karen kwam erbij. Anderhalf jaar heeft ze hier gewerkt. Toen gaf ze het op.” Een ‘meewerkende echtgenote’ had en heeft deze bezige bij blijkbaar niet.

Over de sociale functie van de huisarts zegt hij tot slot nog dit: "Ik ben nog heel graag huisarts. Om de nood te lenigen. Maar ik hou ook erg van het sociale aspect. Met mensen mogen babbelen, die nog betalen ook als ze weer naar buiten stappen? Da’s ook wat een cafébaas doet. Ik denk erover, als ik mijn praktijk ooit sluit, een café open te doen. Lach niet. Ik méén het. (lacht)”