Laurette Onkelinx (PS) was de minister van de plannen. We herinneren ons allemaal nog beruchte plannen als het Kankerplan, het Aidsplan en het Plan Medische Hulpmiddelen, die ze uitwerkte met de medewerking van de betrokken sectoren. Maggie De Block (Open VLD) is de minister van de proefprojecten. Regelmatig vraagt ze het ‘werkveld’ projecten voor te stellen die, na een uitgebreide selectieronde, kunnen uitmonden in concrete en duurzame acties. Tijdens de zomer deed ze het voor de ziekenhuisfinanciering, door de bevalling met verkorte ziekenhuisopname, en op 2 februari voor de chronisch zieken. Vanwaar deze voorliefde voor proefprojecten? Een echte wil om de stakeholders te bevragen?
Sommigen konden al ervaren dat de bereidheid van de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid om in overleg te gaan soepel toegepast wordt. Terwijl ze niet nalaat te herhalen dat de overgang naar geïntegreerde zorg voor chronisch zieken bottom-up zal gebeuren, op basis van voorstellen van het werkveld, blijft haar unilaterale beslissing om het budget voor de wachtposten te bevriezen veel huisartsenvertegenwoordigers zwaar op de maag liggen. Ze verwerpen de dirigistische toon die gehanteerd wordt tijdens de vergaderingen die ze op voorhand bijeen had geroepen. Daarom twijfelt men aan haar echte openheid ten aanzien van tegenvoorstellen van de ‘basis’.
Regeren door middel van proefprojecten vergt veel tijd. Het spoort niet echt met de korte termijn van een politiek mandaat. De tijd die nodig is om een oproep voor proefprojecten te lanceren, ze te selecteren, ze concreet uit te werken en ze te evalueren, neemt al snel enkele maanden of zelfs jaren in beslag. Is Maggie De Block zich bewust van het risico dat ze neemt? Het risico dat ze haar grote werven niet kan afwerken tegen het einde van de regering Michel I? Bereidt ze als pragmatisch politica al een reeks wetten en maatregelen voor die opgelegd zullen worden ongeacht de uitkomst van de proefprojecten?
