Arbeidsongeschikte patiënten die met veel goede wil en enthousiasme geleidelijk weer aan het werk willen gaan: u hebt er wellicht ervaring mee. De administratieve rompslomp die met die procedure gepaard gaat, is bij wijlen hemeltergend. Dat ondervond de Antwerpse huisarts Nicole Dekker recent voor de zoveelste keer.

Boos deed ze op LinkedIn haar relaas: “Een patiënte besprak tijdens een consultatie de mogelijkheden in verband met een mogelijke herstart van het werk. Ze keek tegen de administratieve rompslomp aan. Ze vreesde moeilijkheden. Ik had haar gemotiveerd om progressief en traag terug te beginnen. Ze zou toch nog moeten vragen of het kon aan de voorwaarden die ik voorstelde in het eerste attest. Gemotiveerd, met veel moed en een klein hartje vroeg ze om in een ziekenhuissetting progressief te herstarten. Het kon!” De eerste stap was gezet.

‘Verkeerd’ attest
Maar dan liep het mis, gaat dr. Dekker verder. “Met moed ging mijn patiënte deze ochtend naar de arbeidsgeneeskundige dienst. Ik kreeg haar nadien ontredderd en huilend aan de telefoon. Het opgestelde attest was ´verkeerd´, kreeg ze namelijk te horen: er moest een percentage staan, zijnde 70% en nu stond er 100%.” 

“Ik ben lichtjes boos geworden. De voorwaarden waren voor mij duidelijk omschreven in de extra informatie op het attest. Ik begreep niet goed wat er juist ´incorrect´ kon zijn. Bij progressieve tewerkstelling of aangepast werk schrijf ik regelmatig in de ´extra info´ een voorwaardelijkheid: ‘100% tenzij progressief tewerkstelling mogelijk is aan 3 x 4u´ in dit geval. Ik vind dat zelf heel duidelijk. 

Ik ben als attesterende arts overigens niet diegene die dit zomaar kan opleggen. Er is in eerste instantie de voorwaarde dat de werkgever deze mogelijkheid kan bieden en de patiënt dat wil/kan. De persoon verantwoordelijk bij de arbeidsgeneeskundige dienst geeft goedkeuring. Vervolgens volgt het fiat van het ziekenfonds.” 

Wekelijkse kost
Dokter Dekker stelde noodgedwongen dan maar een nieuw attest op, met een niet mis te verstane boodschap erbij, en een ‘blauwe krokodil’ als stempel – het symbool voor een zinloos attest. “Hoe kunnen we dit administratief eenvoudiger maken?”, vraagt ze zich af. “Ik discrimineer niet als het aankomt op progressieve tewerkstelling. Progressief is progressief... het percentage wordt onderling afgesproken en zo mogelijk opgedreven, toch?”

“Een attest teruggestuurd krijgen als incorrect is heel frustrerend, maar jammer genoeg wekelijkse kost voor mij”, vertelt ze in een reactie. “Het percentage dat we moeten opgeven is een puur administratief gegeven, dat in samenspraak met meerdere partijen tot stand komt, ik beslis daar niet in mijn eentje over.”

Uiteindelijk is het de patiënt die nog het meest ‘gepest’ wordt, verzucht ze. “Want die zit vol goede wil maar krijgt dan deze rompslomp te verwerken, wat de drempel naar een progressieve tewerkstelling enorm verhoogt. Vaak gebeurt het dat patiënten in deze situatie het dan maar opgeven en ervoor kiezen om niet stapsgewijs opnieuw aan het werk te gaan, terwijl dat nochtans bevorderlijk zou zijn voor hun herstel.”

“Los daarvan krijg je als arts een label toegewezen: ‘je stelt foutieve attesten op’”, gaat ze verder. “Terwijl het in se gaat over een afspraak in onderling overleg met meerdere partijen: de patiënt zelf in de eerste plaats, de behandelende arts, de werkgever, de arbeidsgeneeskundige dienst, het ziekenfonds.”

Oproep
Hoog tijd dat er iets ondernomen wordt om deze administratieve mallemolen een halt toe te roepen, vindt dr. Dekker. Ze lanceert daarom een oproep aan al wie zich in deze kwestie verantwoordelijk voelt: “Is het mogelijk om elkaar hierin te vinden en deze procedure eenvoudiger te maken, met de voorwaardelijkheid als extra informatie?”