Hoewel huisartsen als geen ander dicht op gezinnen en hun problemen zitten, signaleren zij relatief weinig kindermishandeling terwijl het risico wellicht een stuk hoger ligt door de 'lockdown'- en bubbelperiodes die we doormaken. Huisarts Tjitske van den Bruele geeft tips in Augeomagazine dat zich focust op de problematiek.

Tjitske van den Bruele werkte drie jaar als arts-assistent kindergeneeskunde. ‘De gevolgen van kindermishandeling zijn vreselijk, zoals psychische, financiële en relationele problemen. Door hun spilfunctie kunnen huisartsen veel problemen in een vroeg stadium voorkomen.’ Van den Bruele besloot zich op te werpen als huisarts-ambassadeur kindermishandeling.

‘Het gaat over méér dan alleen blauwe plekken', zegt ze. 'Verwaarlozing is bijvoorbeeld moeilijk te zien: kinderen praten er niet makkelijk over en hun ouders al helemaal niet. Daarbij komt dat huisartsen het soms niet wíllen zien. Dat betekent namelijk dat ze er iets mee moeten en dat kost tijd.'

Burn-out van de moeder

'Huisartsen moeten meer afgaan op hun niet-pluisgevoel', vindt ze. ‘Sinds ik er beter op let, signaleer ik meer en doe ik er ook wat mee. Bij bijvoorbeeld een burn-out of depressie van een moeder doe ik standaard de kindcheck: ik vraag of er kinderen zijn en hoe het met hen gaat.'

'Huisartsen, jeugdartsen, maatschappelijk werk en scholen moeten meer samenwerken, zegt ze ook. ‘Bel elkaar wat makkelijker om te sparren over een casus. Verder is meer naar elkaar terugkoppelen een must. ‘Als de ouders toestemming hebben gegeven om hulp in te zetten, kan even bellen veel informatie geven. Scholen en maatschappelijk werkers kunnen veel informatie geven over een kind. Zij zien het elke dag.' Risicopatiënten vergen multidisciplinair overleg.

Eyeopener

Vele huisartsen vinden het moeilijk om hun niet-pluisgevoel te benoemen. Het gesprek op de juiste toon voeren, is belangrijk. Dr. Van den Bruele beseft dat zaken concreet benoemen en doorvragen bij ouders 'best spannend is.' En ze getuigt over een eigen ervaring toen ze een open gesprek aanging met een echtpaar dat in een vechtscheiding zat. Er was sprake van huiselijk geweld in het gezin.

‘Ik legde uit dat huiselijk geweld vaak van generatie op generatie overgaat en dat het met veel geduld te doorbreken is. Ik vond het doodeng, maar het gaf ook een kick. De ouders waren verrassend open en beseften dat ze samen de zorg voor hun kinderen deelden. Dat de manier waarop je een gesprek voert zoveel uitmaakt, vond ik echt een eyeopener’, besluit ze in Augeomagazine.