Bij de Orde West-Vlaanderen liep een klacht binnen over een neurochirurg die zijn beroep niet op een kwaliteitsvolle manier zou hebben uitgeoefend. Vooral de gebrekkige communicatie en opvolging kwamen hem duur te staan.

Meer bepaald zou hij na het plaatsen van een intrathecale pijnkatheter onvoldoende de plaats van de katheter en de weerslag daarvan hebben opgevolgd. Nergens meldde hij daarover iets in het medisch dossier en hij zou ook onvoldoende multidisciplinair overlegd hebben over deze casus. Last but not least, zo luidde de klacht, zou de neurochirurg niet duidelijk en correct hebben gecommuniceerd met de patiënte in kwestie, en dat tijdens meerdere consultaties.

Pijnklachten

De bal ging aan het rollen toen de klaagster na de heelkundige ingreep (eerst plaatsen van een intrathecale katheter, nadien een pijnpomp) bij de arts herhaaldelijk kwam aankloppen met pijnklachten en nadien telkens de boodschap formuleerde dat de pijn niet verbeterde.

De aanpak van de arts bestond erin om de morfinedosis steeds verder op te drijven (tot zelfs 22mg).

Toen een RX werd aangevraagd door de dokter in kwestie, zou die de patiënte bij de daaropvolgende consultatie gezegd hebben dat alles in orde was. In feite was de intrathecale katheter evenwel gezakt tot in de sacrale weke delen.

Als verdediging voerde de arts aan dat de verzakking van een pijnkatheter niet uitzonderlijk is en doorgaans ook geen grote impact heeft. Hij zou de patiënte wel degelijk van die verzakking op de hoogte hebben gebracht zonder verdere uitleg. Dat er geen multidisciplinair overleg was, ontkent hij formeel (dat gebeurde via Teams).

Nadat de pijnpomp niet het gewenste resultaat opleverde, had de neurochirurg contact opgenomen met het plaatselijke Multidisciplinair Pijncentrum waarmee een samenwerkingsverband bestond. 

Geen contrastvloeistof gebruikt

In het voordeel van de arts pleitte het feit dat het verzakken van een katheter inderdaad niet onomstotelijk bewijst dat de arts niet kwaliteitsvol geopereerd zou hebben, vermits een dergelijke verzakking niet abnormaal is. Ook het multidisciplinair overleg werd bewezen geacht.

Anderzijds kan men de arts verwijten dat hij na de operatie alleen de morfinedosis verhoogde zonder andere ingrepen of behandelingen te starten. Dat terwijl de morfinedosissen diverse keren de hoogte in gingen: van 0,5 mg naar 22mg/dag, zonder meer een ‘neurotoxische waarde’. Daar kwamen nog 10mg bupivacaine en clonidine bovenop zonder dat dit resulteerde in pijnvermindering.

Bezwarend was verder dat de arts bij het nemen van de RX van de wervelzuil, geen contrastvloeistof gebruikte. De katheter was niet te zien op de RX. Toen wist de dokter nochtans zeker dat de katheter gezakt was tot in de sacrale weke delen. De pomp had dus geen effect. Niettemin werd enkel de morfinedosis verhoogd.

Geen anesthesist geraadpleegd

Ook het late overleg met de pijnkliniek waarmee nochtans een samenwerkingsverband bestond, pleit niet in het voordeel van de neurochirurg. Bovendien blijkt nergens uit dat hij andere disciplines zoals anesthesisten raadpleegde. De patiënte moest blijkbaar zelf op eigen initiatief contact opnemen met de pijnkliniek. Hier schoot de arts tekort in zijn doorverwijzingsplicht. Volgens de Orde maakte de arts ook nog eens een “ongeïnteresseerde indruk” op de raadszitting. “Minstens was zijn verhaal over de chronologie van de feiten onduidelijk.”

Voor de Orde zijn de deontologische tekortkomingen op basis van deze feiten bewezen, wat leidt tot een tuchtstraf van één maand schorsing.

Toegang COZO

Naast klachten over de kwalitatieve aanpak werd de neurochirurg ook aangeklaagd omdat hij zonder toestemming COZO (Collaboratief Zorgplatform) raadpleegde om het dossier van de betrokken  patiënte in te zien. Dat terwijl hij toen nochtans geen therapeutische relatie meer had volgens de patiënte. 

Voor dat aspect gaf de Orde de arts het voordeel van de twijfel omdat die stelling onvoldoende bewezen werd geacht (meer bepaald bestond twijfel over de precieze datum van de beëindiging van de therapeutische relatie).