Het voorstel van Prof. em. Jan De Maeseneer om een acceptatieplicht patiënten in te voeren als antwoord op de toenemende patiëntenstops, vond weerklank tot over de taalgrens. Het Kartel/GBO reageert in de vorm van een manifest op zijn website. Daarin worden de rol van artsen, syndicaten, politiek en samenleving in perspectief geplaatst.
Het manifest gaat - vertaald - als volgt:
"Nee, huisartsen kunnen niet aanvaarden dat de overheid het aantal te behandelen patiënten per arts en dus de facto hun werklast oplegt.
Ja, huisartsen weigeren de vrije keuze van patiënten en artsen in twijfel te trekken, wat een van de kwaliteiten van ons gezondheidszorgsysteem is.
Ja, huisartsen zijn zich wel degelijk bewust van hun sociale verantwoordelijkheid in de gezondheidszorg.
Ja, politici en beleidsmakers moeten zorgen voor de juiste voorwaarden om deze sociale verantwoordelijkheid op een harmonieuze manier uit te oefenen.
Ja, de samenleving heeft gezonde artsen nodig om de vele uitdagingen van hun beroep en missies aan te kunnen."
Fouten uit het verleden
"De vragen over het minimum- en maximumaantal patiënten dat door een huisarts wordt beheerd, moeten worden gesteld en besproken als we het over de zorgkwaliteit hebben. Maar we kunnen vandaag niet aanvaarden dat we gedwongen worden te reageren op de gevolgen van fouten uit het verleden door ministers, universiteiten en concurrerende artsensyndicaten ten koste van onze eigen lichamelijke en geestelijke gezondheid."
"ABSyM/Bvas heeft jarenlang geweigerd het grote risico van een tekort te erkennen als een onherstelbaar gevolg van een verkeerd berekende numerus clausus. Volgens het principe "wat schaars is, is duur", was de onderliggende doelstelling het vergroten van de korporatistische macht zonder voldoende aandacht voor de behoeften van de bevolking en de volksgezondheid. Het is verontrustend dat een liberale vakbond alle vrijheden claimt, op het gevaar af dat het systeem ontregeld raakt, en toekomstige collega's de vrijheid om te studeren weigert."
"Het is namelijk diezelfde vakbond die het debat over de reorganisatie van ons zorgstelsel altijd uit de weg is gegaan, door de beginselen van afgemeten spreiding van zorg en subsidiariteit categorisch af te wijzen (onlangs nog in de pers bestempeld als "achterhaalde beginselen")."
"Toch hadden deze twee beginselen veel beter dan nu de beste zorg, op de beste plaats, door de meest geschikte zorgverlener, op het beste moment en tegen de eerlijkste prijs kunnen waarborgen. De toepassing van de beginselen van afgemeten spreiding en subsidiariteit zou niet alleen hebben voorkomen dat huisartsen die terecht een beter evenwicht tussen werk en privéleven nastreven, overbelast zouden raken (met als gevolg minder toegankelijke zorg voor patiënten), maar zou ook een verspilling van middelen hebben voorkomen die in dit als zorgsysteem opgezette "niet-systeem" welkom zou zijn geweest."
"Te lang hebben onze universiteiten ervoor gekozen voorrang te geven aan de opleiding tot specialist boven die tot huisarts, waardoor de officiële subquota en bijgevolg de noodzakelijke specialisten/huisartsen-ratio niet werden gehaald."
"Vele Nederlandstalige politici waren lang verblind door een debat dat zij beschouwden als hoofdzakelijk communautair. Helaas zijn onze Nederlandstalige collega's niet in staat geweest afstand te nemen van deze communitaire visie en hebben zij de waarschuwingssignalen die al lang vanuit het zuiden van het land worden uitgezonden, niet gehoord. De nieuwe verklaring van de Vlaamse regering, die afstand neemt ten aanzien van de federale berekeningen van het aantal studenten dat nodig is voor haar regio, is een erkenning van de fout uit het verleden."
"Andere fouten zijn te betreuren, zoals het gebrek aan aantrekkingskracht voor de praktijk van de kinesitherapie (vooral qua inkomsten voor dienstverlening aan huis), waardoor huisartsen vandaag betreuren dat er een schreeuwend gebrek is aan deze essentiële partners in de multidisciplinariteit om palliatieve zorg, complexe technische zorg thuis (alternatief voor ziekenhuisopname) en zorg voor onze ouderen te garanderen. En hoe zit het met ambulante verpleegkundigen?"
"Ja, we willen een personeelsbestand dat iets groter is dan de behoeften, om onvoorziene tekorten te kunnen opvangen: voortijdig vertrek, heroriëntering op preventieve zorg, antwoorden op nieuwe uitdagingen (milieucrisissen, migratiecrisissen...)."
"Ja, wij willen een doeltreffend (niet-bindend) stimuleringsbeleid voor installaties om te zorgen voor een eerlijke verdeling van de aanbieders over het Belgische grondgebied."
"Ja, wij weigeren dat België zich overgeeft aan een plundering die een verraderlijke kolonisatie waardig is, door elders opgeleide artsen en andere paramedici aan te trekken en zo de facto de verarming van deze landen te veroorzaken, die nochtans hun arbeidskrachten nodig hebben."
