Ondanks de serene sfeer die tijdens het eindejaar overheerst, heeft dr. Philippe Burton (Sint-Lambrechts-Woluwe & Schaarbeek) een verbolgen e-brief geschreven aan het adres van minister De Block. “Publiceer maar”, zegt hij. “Ze heeft hem al gekregen. En aan het lijstje van mijn grieven mag je er nog één toevoegen: haar aanslag op het goede functioneren van de forfaitaire geneeskunde.” (Dr. Burton werkt in medisch huis ‘Univers Santé’, nvdr). “Ik kijk uit naar mijn wettelijke pensioenleeftijd”, klinkt het nog. “Op die manier komt mijn plaats vrij voor iemand anders.” Hieronder uitgebreide uittreksels uit het schrijven van de Brusselse arts.

“Mevrouw de minister,

Wat een ramp, wat een teleurstelling. Toen u uw mandaat opnam, dachten we dat de zaken zouden veranderen nu we een arts als minister kregen. We hoopten dat we gehoor zouden vinden, begrepen worden, en misschien opnieuw wat meer waardering zouden krijgen.

We geloofden u toen u zei dat u de ziekenfondsen tegen het licht zou houden. Maar tot onze spijt moeten we vaststellen dat u zich eens te meer het zwijgen liet opleggen. Nochtans weet u heel goed dat er daar veel meer te rapen viel dan 950.000.000 euro. Aankoop van vastgoed, duistere rekeningen, een onuitputtelijke reeks TV-publiciteitscampagnes tijdens primetime (voor een budget van miljoenen euro’s), deontologische inbreuken bij het communiceren over geneesmiddelen, ... En dat allemaal met het geld van de gemeenschap.

In de marketing bestaat er een techniek die ‘benchmarking’ heet: als men niet weet wat te doen of hoe men iets moet doen, gebruikt men een goedwerkend systeem als ijkpunt (in dit geval onze buurlanden, bijvoorbeeld). Na een testfase probeert men het referentiesysteem te implementeren. Vreemd toch dat de ziekenfondsen aan dit soort analyse ontkomen. Allicht zijn de politieke en financiële belangen te groot. Allicht blijft u bij de pakken zitten omdat de ziekenfondsen in overheidskringen het nodige lobbywerk verrichten. Nog even dit: ziekenfondsen bestaan niet in Frankrijk (op 1 uur rijden van Brussel!).

Enkele andere onthutsende vaststellingen: onze geneesmiddelen zijn duur en apothekers verdienen tot 33% van de prijs van een geregistreerd geneesmiddel, terwijl ze alleen maar een voorschrift uitvoeren (wat een 16-jarige scholier die heeft leren lezen in 99,9% van de gevallen ook kan), om nog maar te zwijgen over de cadeautjes (artsen worden met de vinger gewezen als ze staaltjes uitdelen).

Intussen blijft men maar uithalen naar de huisartsen op veld, die onmogelijke uren kloppen, een burn-out krijgen, tot suïcide overgaan of met steek- en vuurwapens bestookt worden, en er soms het leven bij laten. […] Waarom zouden wij artsen geen geneesmiddelen mogen verkopen? We zouden daarmee kunnen besparen op de marge van de apotheker en op een deel van de marge van de groothandelaar-verdeler. Dat zou miljarden opleveren, in plaats van uw schamele 950.000.000 euro. Er zou niet moeten worden geraakt aan de terugbetaling van geneesmiddelen. De chronische patiënten zouden met gemak toegang krijgen tot de nodige behandelingen. 

[…]

Beste collega, ik ben zo vrij te denken dat dit soort inbreuken, waar nooit iets tegen ondernomen wordt, ook de bevolking de strot begint uit te hangen. De mensen zijn het beu te betalen voor de verspilling waaraan ministers en hun kabinet zich schuldig maken, voor extra salaris toegekend onder vorm van allerlei voordelen, voor beleidslui die om het hardst baantjes cumuleren, voor mensen die met voorspraak aan een functie zijn geraakt, enzovoort.

U zal het mij niet kwalijk nemen, ik moet nu even gaan kijken of mijn computerpakket morgen wel het nodige administratieve werk zal doen:

• het elektronisch voorschrift;
• het elektronisch attest;
• de aanvragen van hoofdstuk IV via MyCareNet;
• de dossiers ‘Handicare’ via MyCareNet (deze week 4 computercrashes om 1 dossier te versturen, want het platform had enkele ‘zwakke momenten’);
• een attest voor arbeidsongeschiktheid in 2 exemplaren (1 voor de werkgever, 1 voor het ziekenfonds);

[…];

Als u tijd hebt, kunt u misschien even van uw politieke wolkje neerdalen: welkom op de Spaanse galeien van de gezondheidszorg. En dan heb ik het nog niet gehad over de janboel met de Riziv-nummers: ook daar hebt u zich goed laten beetnemen. Ten koste van bijna afgestudeerde studenten, van wie u sommigen tot suïcide zult drijven. Gelukkig is er een uitweg: men kan gaan studeren naar Budapest en daaarna terugkomen. Dankzij de intracommunautaire akkoorden krijgt men een Riziv-nummer onder de neus van wie in belgië (opzettelijk met kleine b) gestudeerd heeft. Wie houdt men hier voor de gek?

Ik ga het hierbij laten. Omdat mijn moeder mij goed opgevoed heeft, wens ik u ondanks alles een voorspoedig 2017.”