In de Kamer was Robin Tonniau (PvdA) afgelopen donderdag niet mals in zijn kritiek over het overheidsbeleid voor langdurig zieke werknemers en de aanpak van de minister van Volksgezondheid. De forse aanval lokte een felle reactie uit van Frank Vandenbroucke waarbij hij zijn woede amper kon verbergen.

Robin Tonniau (foto) opende scherp, zich richtend tot Frank Vandenbroucke: “Wat moet de minister van volksgezondheid eigenlijk doen? Twee dingen. Ten eerste, mensen die ziek zijn helpen genezen. Ten tweede, mensen die gezond zijn zo mogelijk in goede gezondheid houden. En wat doet u? Werknemers die langdurig ziek zijn, sanctioneren. Wie niet in orde is met zijn papieren, krijgt een flinke ‘patat’: 10% van zijn uitkering weg. Wie twee doktersafspraken mist, krijgt opnieuw een ferme patat: heel zijn uitkering weg.”

Ook dat ziekenfondsen minder geld krijgen als ze te weinig zieken re-integreren, stuitte op zijn afkeuring.

Kliklijn

De zogenaamde kliklijn waarmee werkgevers artsen kunnen aangeven die 'te veel' ziektebriefjes uitschrijven, verandert volgens Tonniau artsen in controleurs en patiënten in verdachten, “wat een sfeer schept waarin zieken als "profiteurs" worden weggezet.” Vervolgens richtte het PvdA-kamerlid zijn pijlen op de werkgevers die aan hun plichten zouden verzaken om aangepast werk te voorzien voor wie gere-integreerd moet worden, en amper gesanctioneerd worden als ze niets ondernemen.

Ook Eva Demesmaeker (N-VA) onderstreepte in haar tussenkomst dat we vele langdurig zieke mensen met perspectief op werk mits de juiste begeleiding, loslaten, waardoor de afstand tot de arbeidsmarkt groter wordt. Anderzijds bekritiseerde ze Robin Tonniau omdat die volgens haar vergeet dat zieke mensen ook perspectief nodig hebben op werk, toekomst en sociale contacten: werk is meer dan alleen een loonbriefje. 

Van de minister wou ze weten wanneer ze zijn aangekondigde maatregelen echt mochten verwachten.

Frank Vandenbroucke startte zijn wederwoord met positieve voorbeelden van langdurig zieken die succesvol (deels) terugkeerden naar aangepast werk: “Prachtige verhalen” noemde hij die. Om vervolgens Robin Tonniau frontaal aan te pakken: “U bent hier bezig met de ene leugen na de andere. Zouden wij de uitkering afpakken van mensen van wie de papieren niet in orde zijn? Wat is dat voor onzin. Als natuurlijk iemand hardnekkig weigert, ondanks aangeboden hulp, ondanks herhaalde vragen om een formulier in te vullen, dan heb je wel een probleem om de solidariteit te organiseren. Inderdaad.”

Fraude met ziekteattesten

De minister verdedigde het meldpunt voor frauduleuze ziekteattesten als onderdeel van de strijd tegen sociale fraude. “Of bent u tegen sociale fraude in het algemeen? Ik kan u zeggen dat ook de 0rde van Artsen dat een zeer goed initiatief vindt. En dat we daarover overleggen.”

Vandenbroucke gaf nog aan dat er wel degelijk aandacht is voor werkgeversplichten: een komende programmawet verplicht werkgevers om een integratietraject aan te bieden aan werknemers die langer dan 6 maanden uitgevallen zijn en nog mogelijkheden hebben. “Er staat een verplichting in die programmawet dat je mensen niet langer dan 8 weken laat wachten voor een gesprek met de arbeidsarts om te kijken wat nog mogelijk is. Werkgevers  zullen meer aan de sociale zekerheid moeten betalen bij uitval. U zult daar op uw wenken bediend worden. Maar ja, echte solidariteit is niet aan u besteed.”

Tonniau riposteerde dat hij de minister met zijn tussenkomst kennelijk ‘pijn’ deed. Hij betwistte  de positieve voorbeelden van de minister en deelde als voormalig arbeider een persoonlijke negatieve ervaring met een werkgever van 6.000 mensen die aangepast werk weigerde aan te bieden. “U maakt van de docteurs controleurs.”

Van Eva Demesmaeker kreeg het beleid tot slot net een bloemetje toegeworpen: “Wij zijn enorm trots. Enorm trots dat wij met deze ploeg de meest sociale maatregel nemen die we kunnen nemen. Mensen die langdurig ziek zijn, die echt niet kunnen werken, zullen we beschermen. Mensen die wel nog toekomstperspectief hebben, zullen we omarmen, begeleiden. Meneer de minister, u vindt in ons een bondgenoot.”

> Waarom openen artsen geen kliklijn voor toxische werkgevers, schjolen of mutualiteiten?