De digitale gezondheid zal het zorguniversum zoals we het vandaag kennen radicaal veranderen. En die toekomst is niet zo ver af. De digitale gezondheid is vandaag al een feit en het magma pruttelt. Het is uiteraard niet uitgesloten dat de aangekondigde tsunami tot ontmenselijking van de zorg kan leiden. Maar hoe zinvol is het om angst te bestrijden?
Professionals, patiënten, maar ook instellingen testen en experimenteren met digitale gezondheid op steeds meer gebieden, en leveren al een aantal elementen die deel zullen uitmaken van een nieuwe wereld. Maar wat zijn de kenmerken, contouren en normen van die nieuwe wereld?
Het uitrollen van digitale gezondheid gaat gepaard met een spanningsveld tussen de golf van digitale tools, connected objecten en applicaties die bijna dagelijks op de markt komen en een relatieve inertie in de dagdagelijkse zorg, de geneeskunde en in de relaties tussen professionals en patiënten.
Vandaag gaat het vooral om het verzamelen van gezondheidsparameters en -gegevens, het digitaliseren en valideren van die gegevens en hun algoritmische verwerking via artificiële intelligentie, en meer zichtbaar om de informatie-uitwisselingsmodaliteiten. Met andere woorden, digitale gezondheid is verankerd in het dagelijks leven via ICT en de toepassingen ervan (apps, wearables, implanteerbare apparaten, enz.), wat onder meer het implementeren van de telegeneeskunde vergemakkelijkt.
Technologie hoeft niet noodzakelijk disruptief te zijn, maar de telegeneeskunde verandert de geneeskunde. Dat blijkt ook uit de activiteit op juridisch vlak sinds de nieuwe Europese richtlijn over ‘medical devices’ tot en met discussies over de medische verantwoordelijkheid in real live. Vanuit dat standpunt dringt de telegeneeskunde zich op, zo zegt professor Lina Williatte. Het is de jurisprudentie die bepaalt wat een medische akte is, die juridisch niet gedefinieerd wordt, en om de tijdelijke grenzen ervan vast te leggen.
We kunnen dan een zo duidelijk mogelijk onderscheid maken tussen wat uit de e-gezondheidszorg komt (counseling, medische informatie, e-commerce in de gezondheidszorg) en de telegeneeskunde zelf, namelijk teleconsultatie, tele-expertise, de telemonitoring, medische hulp op afstand en medische regelgeving. Als het gaat om het bepalen en veiligstellen van de reikwijdte van de plichten en rechten van de arts en de patiënt, is het onderscheid des te noodzakelijk omdat de Franse overheid, die de telegeneeskunde wil beschermen om tegemoet te kunnen komen aan de zorgbehoeften, de nieuwe vorm van geneeskunde in 2018 opnam in het gewoonterecht van de sociale zekerheid. De invoering van de terugbetaling van de telegeneeskunde nodigt op zijn beurt uit om de uitbreiding van medische handelingen te specificeren, en om in zekere zin de contouren van de geneeskunde opnieuw te definiëren.
Lees ook : > Democratie, oplosbaar in een algoritme? (V. Kokoszka)
