Op 1 mei viert Callewaert samen met zijn kameraden de verwezenlijkingen van de socialistische beweging, met als grootste voorbeeld de sociale zekerheid. Hij beklemtoont dat die niet vanzelfsprekend is en dagelijks verdedigd moet worden. Tegelijk bekritiseert hij het voorstel van de artsenvakbonden om het remgeld te verhogen, "waarbij patiënten de rekening gepresenteerd krijgen voor overschrijdingen die zij niet veroorzaken."

De sociale zekerheid biedt waardigheid, vrijheid en kansen aan iedereen en is cruciaal in crisismomenten zoals de pandemie. Toch staat dit fundament onder druk door ongelijkheid, misbruik en ideologische aanvallen, aldus de voorman van Solidaris.

Daarom zijn hervormingen nodig, maar wel met als doel de sociale bescherming te versterken, niet te ondermijnen. Callewaert haalt de paradox aan uit Visconti’s Il Gattopardo: "Als we willen dat alles hetzelfde blijft, zal veel moeten veranderen", maar onderstreept dat hervorming bij socialisten gericht is op vooruitgang, niet behoud. Hervormingen moeten efficiënt, rechtvaardig zijn en armoede vermijden.

Het ziekenfonds engageert zich voor toegankelijke en betaalbare zorg. Dat wordt gerealiseerd via kantoren, thuiszorg, diensten en sterke betrokkenheid bij de gemeenschap. De slogan is dan ook: Iedereen telt mee. Altijd.

Opkomst van dictaturen

Callewaert breidt zijn blik uit naar de internationale context. De herverdeling van rijkdom, eens een verworvenheid, staat opnieuw onder druk. Ook fundamentele waarden zoals democratie, rechtstaat, abortusrechten en vrije meningsuiting worden wereldwijd bedreigd, zelfs in de VS. Hij waarschuwt voor de opkomst van dictaturen en de afname van verdraagzaamheid, ook bij jongeren in België. Daarom prijst hij minister Rob Beenders (Vooruit) voor zijn inzet om het recht te zijn wie je bent in de Grondwet te verankeren.

Remgeld en artsen

Vooruit speelt een belangrijke rol in noodzakelijke hervormingen in de zorg, geleid door Melissa Depraetere, Caroline Gennez en Frank Vandenbroucke, meent Callewaert. Toch blijft overleg met het middenveld essentieel. Callewaert uit zijn ongerustheid over voorstellen om vakbonden en ziekenfondsen af te schaffen. Zulke instellingen geven mensen een stem, bieden bescherming en expertise, en mogen niet verdwijnen, is zijn stelling.

Vervolgens komt hij goed op dreef in zijn aanval op misbruiken: "We willen toch geen extra financiële drempels in de eerstelijnszorg? Die willen we toch zo toegankelijk mogelijk houden? En wie beslist tegenwoordig over de behandelingen en schrijft medicatie voor die patiënten krijgen? Wie zijn dat? Niet de zieke mensen, toch? Dat zijn toch nog altijd de artsen. En vertegenwoordigers van die artsen bepleiten nu dat de patiënt moet opdraaien voor budgetoverschrijdingen die ze zelf veroorzaken? Dat is toch de wereld op zijn kop!"

"In plaats van een remgeldverhoging, zetten we beter een rem op de facturatiegymnastiek van sommige zorgverstrekkers. Overbodige onderzoeken, esthetische behandelingen die vlotjes aan de ziekteverzekering worden aangerekend, zelfs verstrekkingen die niet werden uitgevoerd."

"Wanneer de regelgeving wordt verdraaid in plaats van toegepast, hebben we geen hogere kosten voor patiënten nodig maar betere hefbomen om te kunnen ingrijpen, om wanpraktijken te beperken, om mistoestanden te vermijden en te voorkomen. Als we blijven toestaan dat alles mag zolang het niet expliciet verboden is, dreigen we in kafkaiaanse nachtmerrie terecht te komen."

Solidaris weigert extra lasten voor patiënten; verantwoordelijkheid moet gelegd worden waar ze thuishoort.

Callewaert sluit af met een persoonlijke anekdote over zijn vader, die vijf mensen van de verdrinkingsdood redde, maar nooit bedankt werd. Hij trekt de parallel met het werk van mutualiteiten: ook zij helpen mensen soms zonder erkenning. Hij dankt de partij Vooruit voor hun inzet, ook als die risico’s met zich meebrengt.

Tot slot herhaalt hij de noodzaak van moedige hervorming: om fraude, profitariaat en ongelijkheid te bestrijden. Enkel door verandering kunnen we beschermen wat belangrijk is.