Het kortgeding tegen de verplichte RDB is lopende, zo vertelde ons collega Ri De Ridder…
 

Naar jaarlijkse gewoonte vond begin december in het WZC Sint-Elisabeth te Eeklo een navorming ethiek en economie plaats. Ik organiseerde het evenement als CRA, in samenwerking met de Geneesherenbond van het Noorden. De spreker was dr. Ri De Ridder, directeur-generaal van het Riziv. Het thema, ‘De betaalbaarheid van de vergrijzing’, trok heel wat artsen aan, zo’n zeventigtal.

De spreker begon als volgt: “Dr. De Baets, ik heb gisteren een dagvaarding van u gekregen voor de rechtbank.” Daarmee bedoelde hij het kortgeding tegen de verplichte derde-betalersregeling bij de Raad van State (zie ook mijn bijdrage elders in deze nieuwsbrief). Er hing elektriciteit in de lucht, maar al bij al is de avond sereen verlopen. De analyse van de vergrijzing, bij zowel de artsen als bij de bevolking, werd goed in beeld gebracht door collega Ri De Ridder. Maar de toehoorders waren duidelijk minder gelukkig met de oplossingen die hij aanbood: verplichte derde-betalersregeling, verplichte digitalisatie, groepspraktijken in plaats van solopraktijken en het gebruik van wachtposten. De collega’s hebben hun misnoegen beleefd maar kordaat laten blijken. Het mooie vooruitzicht van een grote instroom studenten geneeskunde kon hen evenmin bekoren.

Een korte samenvatting van de belangrijkste opwerpingen:

1. Derde-betalersregeling: we passen ze toe, maar willen daartoe niet gedwongen worden.

2. Digitalisatie is noodzakelijk. Maar wat er nu gebeurt, is een ware ramp. De bewering van De Ridder dat het gaat om kinderziekten is een totale miskenning van het probleem. Het ligt niet enkel aan de softwarefabrikanten. Het ligt evenzeer aan eHealth, MyCareNet, de stabiliteit van de internetverbinding en zelfs aan de identiteitskaart zelf – sommige namen van zowel artsen als patiënten worden immers niet herkend door het systeem. Het is een grote inschattingsfout geweest het systeem prematuur op te dringen aan de artsen: het werkt niet. En de druk die ermee gepaard gaat, zadelt zelfs de grootste fans van digitaal werken met een ware aversie op. Dr. Alain Van Hevele (ex-secretaris van UHAK en van Domus Medica) maakte de opmerking dat de digitalisatie, die ons werk zou moeten verlichten, ons juist extra werk geeft. Er is zelfs dubbel werk bij het afrekenen én bij Recip-e. Daarop heeft dr. De Ridder geantwoord dat we maar moeten leven met dat feit en dat dit nog wel enkele jaren zal duren!! Men was ook niet te spreken over het feit dat betalingen moeilijk controleerbaar zijn en de controle zeer tijdrovend is.

3. Groepspraktijken dé oplossing? Zelfs tegen burn-out? Prof. Portzky heeft nochtans vastgesteld dat juist in groepspraktijken burn-out meer voorkomt omdat de druk tussen de artsen er groter is. De bewering dat solopraktijken geen toekomst hebben is een miskenning van het feit dat de soloartsen nog altijd de ruggengraat van de eerste lijn zijn en dat zij meer dan groepspraktijken een persoonlijke band met de patiënten hebben en ook meer service bieden. De bewering dat groepspraktijken dé oplossing zouden zijn, is een ware slag in het gezicht van de soloartsen.

4. Ri De Ridder vertrok in zijn betoog vanuit de “kwetsbare” patiënt. Maar zijn wij als arts ook niet kwetsbaar geworden? Kwetsbaar voor burn-out, depressies en suïcides, … en voor geweld en doodslag (cfr. collega Roelandt)? Zou de overheid, waartoe het Riziv behoort, de artsen niet wat meer mogen ontzien? Wie zal straks al die kwetsbare patiënten verzorgen?

5. De wachtposten worden ons voorgesteld als dé oplossing. Wat met de rechtsonzekerheid van financiering? Wie zal de wachtpost bemannen 7d/7d en 24u/24u (conform het voorstel van minister De Block)? Wie zal ondertussen zorgen voor de continuïteit van de zorg voor onze patiënten? Het wit product van de dure spoed zal ons straks overbelasten in plaats van ontlasten.

6. Een grote instroom van studenten geneeskunde wil niet zeggen dat ze ooit allemaal arts zullen/willen worden. Immers, ons “vrije” beroep is verre van aantrekkelijk geworden door de dwangmaatregelen, de toegenomen administratie en de forse overlast van het aantal patiënten door de derde-betalersregeling.

Het is duidelijk dat collega De Ridder, die zijn carrière begonnen is in een wijkgezondheidscentrum in Gent, geleidelijk aan van heel België één wijkgezondheidscentrum zou willen maken. Dit kunnen wij niet laten gebeuren! Vandaar onze gerechtelijke stappen. Had men naar de stem van de arts in het veld geluisterd, dan waren deze procedures overbodig geweest.

Wat vraagt het merendeel van de artsen? Dat de ideologisch geïnspireerde “verplichting” en de daarbij horende boetes geschrapt worden.