De federale gezondheidsminister legt de laatste hand aan een wetsontwerp dat huisartsen uitdrukkelijk verplicht om de wachtdienst te verzekeren bij de bevolking. Nu gaat het alleen om een ethische verplichting.

Hierbij wat uitleg van het kabinet, zij het in dit stadium onder voorbehoud omdat nog een check volgt door de ministerraad (en eventuele correcties). De passage staat in het “wetsontwerp over de kwaliteit van de praktijk van de gezondheidszorg”. Niet toevallig ook wordt dit een bouwsteen bij de hervorming van de KB78 die in 2016 in de steigers werd gezet. “Dat geeft geeft de ‘kwaliteitsvereisten aan waaraan zorgverleners moeten voldoen”, zegt De Block. Zonder verdere details te geven bevestigt ze dat “een bepaling slaat op de verzekering van de permanentie door huisartsen.”

Is dit een uitvloeisel van de richting die Maggie De Block al insloeg eind 2015? Toen verzachtte ze de criteria van het besluit van 1 maart 2010 om je erkenning te behouden als arts. De wachtdienstverplichting verdween om alleen de verplichte navorming als criterium over te houden voor wie zijn accreditatie wou behouden. Maar zo werd het moeilijk om wie onterecht niet aan de wachtdienst deelnam, te sanctioneren. Vandaar deze stap (zie ook tweede artikel).

Eventuele uitzonderingen

Zijn er uitzonderingen mogelijk op de wachtdienstverplichting die nu opdoemt? Een haio die zich in de loop der jaren geheroriënteerd zou hebben naar medische niche-activiteiten of alternatieve geneeskunde zonder zich echt nog veel met curatieve geneeskunde van alledag bezig te houden is misschien niet langer de ideale persoon om het spectrum te behandelen van uiteenlopende acute problemen die zich tijdens een wachtdienst voordoen...

“Het principe zou luiden dat een erkende arts verondersteld wordt deel te nemen aan de wacht. Er kunnen in de toekomst uitzonderingen zijn, maar we moeten wachten op het besluit van de ministerraad om daarover meer te zeggen”, luidt het op het kabinet. Waarvan akte.

Lees ook:

> Verplichte wachtdienst: pro’s en contra’s

> Echo’s uit het zuiden: “Geen behoefte aan dwang”