Werden patiënten mondiger en/of kribbiger tijdens de afgelopen legislatuur? Een aanzienlijke meerderheid van de Belgische artsen antwoordt daarop bevestigend, zij het dat er toch wel opmerkelijke nuances zijn per taalgroep en tussen huisartsen-specialisten.

Zo zijn de Nederlandstalige huisartsen iets milder in hun oordeel, al blijft een meerderheid (6/10) vinden dat de agressie van patiëntenzijde de afgelopen 5 jaar steeg. De Franstalige huisartsen zijn negatiever (7/10) en het strengst zijn de Franstalige specialisten die zelfs een redelijk alarmerend verdict vellen met een score van 8/10. Ze voelen zich dus vaker en meer bedreigd door de patiënten.

Een licht verschil noteren we bij jonge, beginnende Nederlandstalige huisartsen 
(< 35) want zij lieten de hoogste score langs Nederlandstalige kant optekenen: ruim 7/10. Deze tendens tekent zich nog sterker af ten zuiden van de taalgrens (8/10). Wat hierbij mogelijk meespeelt, is dat ze voor minder ervaren aanzien worden en dus al eens makkelijker de wind van voren krijgen van hun patiënten. Ook lopen de huisartsen in spe nu ook stage in ziekenhuizen en op de spoed en daar worden ze al eens vaker geconfronteerd met agressie (zie kaderstukje). Spoed en wachttijden gaan moeilijk samen.
Genderverschillen zijn niet noemenswaardig voor de Nederlandstalige artsen in het algemeen.

We splitsten de cijfers ook op per provincie (en apart voor Brussel) om na te gaan of de geografische context een rol kan spelen. Hier weliswaar met wat voorbehoud qua representativiteit, het gaat hooguit om indicaties want de groepen zijn dan kleiner. Enkel tussen de (provincie) Antwerpen (69%) en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (57%) noteren we een gevoelig verschil als polen van hoogste en laagste meldcijfer agressie. Terwijl men net het omgekeerde zou verwachten. In Franstalig België zien we hetzelfde: Namen (92%) blijkt stukken agressiever dan Brussel (71%).

Assertiviteit en mondigheid
We bevroegen u voorts naar de evolutie van assertiviteit en mondigheid van de patiënt tijdens de voorbije legislatuur. Het zal niemand verbazen dat de meeste Nederlandstalige specialisten (9/10) en huisartsen (8/10) aangeven dat die assertiviteit toenam. Wel stellen we hier een enorme kloof vast met onze Franstalige landgenoten. Slechts 4/10 Franstalige huisartsen en specialisten zijn die mening toegedaan. Ligt de verklaring hierin dat de afstand patiënt-arts ten zuiden van de taalgrens nog een stuk groter is en dat de zogenaamde ‘patient empowerment’ hier nog in de kinderschoenen staat? Of gaat het hem gewoon om een cultureel verschil en een andere opvatting over ‘mondigheid’?

Tijdens de voorbije legislatuur werden de patiënten over het algemeen agressiever.

e
> Lees ook: Agressie blijft vaak aan de ribben plakken