Dr. Luc De Keyser zag Patrik Roelandt vooral als 'een echte meneer Doktoor' en een boezemvriend. In zijn rouwrede klonk ook enige verbittering door omdat de overheid volgens hem te weinig deed en doet en zelfs onverschillig lijkt voor de veiligheid van artsen.

Geachte familie, vrienden, collega’s, patiënten van Patrik,

Hier staan we dan. Uitgeschud, onwezenlijk, vol ongeloof, onwerkelijk, eigenlijk nog niet goed beseffend wat is gebeurd, nog niet begrijpend hoe zoiets mogelijk is.

Cathéline, Sophie, Stephanie, oma Elisabeth, wij geloven het nog niet, u bent een dierbare echtgenoot, een lieve papa, een goede schoonzoon kwijt. Wij zijn onze beste vriend kwijt. Maar ook de artsen, en vooral de huisartsen, zijn een boegbeeld , een voortrekker, een leider kwijt. De patiënten zijn hun goede dokter kwijt.

Patrik was zo’n echte kameraad waar we allemaal naar opkeken. Hij was een opwellende bron van nieuwe ideeën, van voorspellingen, een echte denktank. Hij had een ongekende werklust, een ongelooflijke drive,  voor zijn patiënten en voor zijn collega’s. Hij was ook het toonvoorbeeld van multitasking. Hij kon drie dingen tegelijk doen.  Als wij reeds in bed lagen na vermoeiende vergaderingen in Brussel of in Antwerpen, stelde hij nog snel enkele nachtelijke tekstjes op. Als wij consultaties aan het doen waren in de morgen, kwam er weeral een uitgesponnen, juridisch onderbouwd statement van Patrik. Wij denken: was Patrik geen arts geworden, dan was hij  zeker advocaat geweest. Hij had intellectuele,correct gefundeerde kennis van de geneeskunde in alle opzicht.

Geen wonder dat hij een rijk gevulde carrière had in de huisartsenwereld, als voormalig voorzitter van zijn huisartsenkring HAKI van Izegem-Ingelmunster-Lendelede, als voorzitter van de Unie van Huisartsenkringen, als medestichter en architect van  de overkoepelende huisartsenvereniging Domus Medica, als oprichter van het Platform van Huisartsenkringen in West-Vlaanderen en als lid van de Federale Raad van Huisartsenkringen.

Daarna stapte hij over naar de Orde van Geneesheren, nu de Orde van Artsen, eerst in de provinciale raad en dan in de Nationale Raad. Daar ook kon hij zijn juridische talenten ten volle ontplooien, geënt op een wetenschappelijk onderbouwde kennis van de geneeskunde en de geneeskunst.

Hij was een solo-arts, maar niet zo solo als solo klinkt. Avant la lettre was Patrik reeds voorstander van een multidisciplinaire samenwerking met de eerste lijn  in de thuiszorg, en met de collega’s specialisten in de ziekenhuizen.

Maar in de eerste plaats was Patrik, dokter Roelandt, een echte Meneer Doktoor. Steeds ten dienste van zijn patiënten, dag en nacht paraat. Patrik heeft ons veel geleerd. In alle opzichten: hoe word ik een goede arts, hoe pas ik de reglementjes juist toe, hoe gebruik ik mijn computer, hoe gaan we de wachtdiensten inrichten. Geen tak van de organisatie van de geneeskunde was hem vreemd.

Zijn ganse carrière heeft hij zich ook ingezet voor de veiligheid van de huisartsen.

Reeds in 1998 is Patrik met enkele collega’s op het Ministerie van Binnenlandse zaken geweest om de veiligheid van huisartsen te bepleiten en maatregelen uit te werken. Helaas hebben we samen wellicht niet genoeg kunnen bereiken.  Maar dat zal dan zeker niet de schuld van Patrik geweest zijn. Waakzaamheid had hij zeker genoeg. Maar zelfs zeer waakzame huisartsen worden het slachtoffer van criminelen,die niet geremd worden door een vertrouwensrelatie met hun arts en die beschermd worden door de privacywet, zodat een arts rustig en zonder enige preventie zijn noodlot kan tegemoet lopen. Zelfs in rustige gemeenten waar dergelijk drama dan “een alleenstaand feit” genoemd wordt.     Dan kan de overheid de leuke boodschap geven dat alles veilig is en kan onze minister oproepen  dat de artsen  meer waakzaam moeten zijn. Dat noemen wij verschuiven van verantwoordelijkheden en struisvogelpolitiek.

Met onze vriendengroep  zijn we samen afgestudeerd in 1975 aan de Rijksuniversiteit te Gent.

In de eerste plaats was Patrik een heerlijke vriend, een echte copain, een boezemvriend, een warme en hartelijke levensgenieter, met wie samen op reis gaan een waar genoegen was. Wij kenden Patrik ook nog anders, naast zijn arts zijn. 

We konden samen zo zalig genieten van een ondergaande zon en zitten mijmeren over het leven, de politiek, het werk, de voetbal, de kinderen.

Patriks grote liefhebberij was reizen organiseren. Hij heeft er tientallen in elkaar gebokst.  En we zijn er vaak bij geweest en kunnen u getuigen: alles was tot in de puntjes geregeld. Een perfecte timing en toch ruimte voor jolijt. Patrik stond garant als het beste reisbureau. We gaven hem dan ook de bijnaam Roepatours.

Maar we weten ook dat Patrik een warme en liefhebbende familievader was. Met Cathéline ging hij graag shoppen op zondag. Vooral omdat de zondagse uitstap steevast eindigde op restaurant. Hij deed ons dan het water in de mond krijgen met een ondeugend sms-je over de wijn en het eten.

Maar wat u wellicht  niet wist, is dat Patrik ook een zeer handige doe-het-zelver en knutselaar was. Zoals hij zei: ik werk voor de Roelandtjes, voor zijn twee prachtige  dochters Sophie en Stephanie. Patriks weekend bestond vaak uit : een elektrische leiding  leggen, metselen of een badkamer installeren. Naast zijn dokterstas had hij een tweede tas in zijn auto, een gereedschapskoffer. Voor zijn twee dochters stond hij altijd klaar. Dan moesten zelfs wij, de vrienden, wijken.

Cathéline, Sophie en Stefanie, Oma, beste vrienden en collega’s, we moeten ons optrekken aan al die mooie en plezante herinneringen, wanneer we met Patrik de mooiste en de gelukkigste ogenblikken beleefd hebben. Ook de collega’s van de kring van Izegem, Ingelmunster en Lendelede kenden Patrik als een warme, goedhartige en heel aangename vriend en collega.

Beste familie, vrienden, collega’s van Patrik, ik wil nog een boodschap meegeven.

In één van de beroemdste redevoeringen uit de wereldliteratuur spreekt Marcus Antonius de volgende zin uit “ I come to bury Caesar, not to praise him.” Ik kom om Caesar te begraven, niet om hem te prijzen.

Wel, samen met onze vriendengroep  uit Gent 75,  willen wij deze zin omdraaien. We komen om Patrik te prijzen, niet om hem te begraven, vaarwel te zeggen. Patriks persoonlijkheid en zijn ideeëngoed is veel te belangrijk om het nu te laten varen. Wij willen en zullen zijn werk voor de geneeskunde, voor de patiënten, voor de huisartsen, voor de collega’s specialisten, voor de Orde verder zetten. We weigeren te geloven dat zijn plannen ten einde zijn. Wij willen niet dat met Patriks overlijden alles stopt.  

Wij zetten zijn werk verder, wij zullen ons in de eerste plaats inzetten voor de veiligheid van de huisartsen, in eigen praktijk en tijdens de wachtdienst. We weten zeker dat ook Patrik dit zou gewild hebben. Want opgeven stond nooit in zijn woordenboek. Patriks werk verder zetten zal een waardig eerbewijs zijn aan onze liefste, beste vriend en een dankbetuiging aan zijn familie. En daarvoor rekenen we ook op u, collega’s, hier allen verenigd rond het boegbeeld van ons beroep.

Dit alles neemt niet weg dat we enorm verdrietig zijn en in diepe rouw. Maar we zullen terug opstaan, gesterkt door het respect voor onze Patrik, om te blijven vechten tegen het kwade in deze wereld , wat Patrik ook zou gewild hebben.

We zijn ervan overtuigd dat ons nobel beroep als arts en onze inzet voor het welzijn van iedereen, het goede in deze wereld zal laten overwinnen.

Patrik, in naam van onze vriendengroep, in naam van al je patiënten, in naam van alle huisartsen, van alle artsen, Vlaamse en Franstalige, duizendmaal dank voor al je werk, al je realisaties, alles wat voor ons gedaan hebt.

En Patrik, lieve  vriend, rust nu maar in vrede.