De vertegenwoordigers van de Brusselse huisartsenverenigingen waren vandaag vernietigend over de houding van de overheid bij de start van de coronacrisis. Vincent Janssens, voorzitter van de Brusselse Huisartsenkring (BHAK) sprak van een frustrerende periode van niet kunnen, niet mo gen, niet gehoord worden en niet-adequate keuzes door de overheid.

De toestand werd volgens hem bij het begin van de crisis geminimaliseerd, er was geen leiderschap, noch van de federale regering, noch van de Brusselse regering, er was geen beschermingsmateriaal en de overheid beperkte zich tot improvisatie, klonk het scherp. Vincent Janssens, voorzitter van de Brusselse Huisartsenkring (BHAK) sprak van een frustrerende periode van niet kunnen, niet mogen, niet gehoord worden en niet-adequate keuzes door de overheid en Michel de Volder was ook niet mals.

Wanbeheer WZC's

Beiden hadden ook heel wat vragen over het medisch beheer in de woonzorgcentra. Er zijn grote verschillen tussen de centra. Een aantal centra beschikken niet over een coördinerende of raadgevende arts, hoewel dat verplicht is om erkend te worden. Sommige van die artsen waren bovendien ook zelf ziek, aldus de Volder. Hij pleitte voor een betere samenwerking tussen de federaties van de WZC's en de huisartsenkringen. Hij wees er ook op dat de raadgevende arts niet de behandelde arts is.

Ook Janssens merkte op dat er een conceptuele fout zit in de WZC's: er komen heel wat huisartsen over de vloer. Waarom niet één arts voor de bewoners, zoals in Nederland, vroeg hij zich af.

Discriminatie Vlaams-Brusselse huisartsen door Maron

De BHAK-voorzitter betreurde ook dat zijn vereniging systematisch over het hoofd gezien wordt bij overleg door de GGC of minister Alain Maron: als je geen subsidies van de GGC ontvangt, word je niet betrokken.

Beide sprekers klaagden ook over de administratieve rompslomp, een kritiek die donderdagvoormiddag ook klonk bij de ziekenhuizen. Janssens merkte ook op dat de Nederlandstalige en Franstalige huisartsen in Brussel soms afwijkende richtlijnen kregen omdat die van een verschillende overheid kwamen. Volgens beiden hebben de artsen die deel uitmaken van een groepspraktijk de crisis gemakkelijker doorstaan dan de huisartsen die alleen werken.

Naast een administratieve vereenvoudiging pleitte de Volder voor een proactief beheer van de gezondheidscrisis, waarbij rekening gehouden wordt met de actoren op het terrein; een vereenvoudigd organigram voor het crisisbeheer; een coördinerend of raadgevend arts in de medische cel van Iriscare; en een verlenging van het 1710-nummer, dat opgericht werd om het noodnummer 112 te ontlasten.