Koen Matton (Arts in Nood) baseert zich in een reactie op onze enquête op de ervaringen die artsen met hem deelden tijdens de vele gesprekken als coördinator van ‘arts in nood’ de afgelopen 2 jaar.

Dat patiënten mondiger worden, maakt nu eenmaal deel uit van een algemene maatschappelijke evolutie. Dat is inderdaad niet uniek. Surfen op internet versnelt die beweging: “Meer dan eens leggen patiënten daar verbanden met mogelijke ziekten die er niet zijn, maar wat hun wel ongeruster maakt dan nodig. De arts moet dus langer argumenteren en slaagt er niet altijd in om de ongerustheid weg te nemen. Patiënten dringen dan soms aan op overbodige onderzoeken en gaan soms medisch shoppen. Dat ontraden kost opnieuw tijd en energie. De arts weet dat hij medisch zijn werk goed heeft gedaan, maar ervaart natuurlijk minder of geen voldoening als de patiënt toch met een onvoldaan gevoel zijn praktijk verlaat.”

Stijgende agressie?
Over een stijgende agressietendens durft Koen Matton zich niet uitspreken. Hij verwijst naar de geruchtmakende studie van Lennert De Jaeger uit 2017, toen opgezet in samenwerking met de Orde en de VUB (1). Interessant zijn de geüpdatete cijfers van het nationale meldpunt agressie van de Orde over de gevolgen voor de arts (zie tabel).
“Meer dan eens gaf een arts aan dat de confrontatie met agressie vanwege een patiënt nog lange tijd bleef ‘kleven’ en negatieve gevolgen had voor zijn persoonlijk welbevinden”, vervolgt de coördinator van Arts in Nood. “Het blijft in het achterhoofd zitten en blijft in het beste geval beperkt tot ‘arrousal’, maar kan soms ook tot angsten, verhoogde stress en dergelijke leiden. De studie van De Jaeger geeft ook aan dat Franstalige artsen een grotere mate van (negatieve) gevolgen van agressie op hun persoonlijk welbevinden meldden dan Nederlandstalige artsen.”

(1) Geweld tegen artsen binnen de arts-patiëntrelatie. Lennart de Jager 2016-2017, Promotor: Prof. Dr. Dirk Devroey

e
> Lees ook: Voor 6/10 Nederlandstalige huisartsen zijn patiënten agressiever