De open brief aan Pedro Facon van dr. Hock ("Op weg naar een snelle geneeskunde die dreigt te ontsporen?") weekte bij onze lezers een stroom van reacties los. Een overzicht.

Ter herinnering: de brief werd geschreven als antwoord op een uitspraak van Pedro Facon tijdens het rondetafelgesprek op het symposium van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Geneeskunde, waar de adjunct-algemeen directeur van het Riziv gewag maakte van "een ernstige daling van de productiviteit bij zowel huisartsen als specialisten.” Dokter Hock kroop verontwaardigd in haar pen met als kernvraag of de productiviteit van een arts te herleiden is tot een eenvoudige rekensom.

Het stuk leverde haar alvast de felicitaties op van dr. Herwig Cattoir en dr. Marc Neefs. Marc Schouteden schrijft het zo: “Het is geweldig geformuleerd, collega, het is 100% waarheidsgetrouw!” Frank Jongeneel, al 37 jaar solo-arts, vindt de brief zeer herkenbaar: “Hij geeft mij kippenvel bij het herkennen van al deze situaties! En inderdaad worden deze extra investeringen in tijd en aandacht zeker niet beloond of naar waarde geapprecieerd door de overheid. Bravo!” Johan Naesens hoopt dat nog andere van die "oude collega's" dit lezen, voor wie huisarts zijn meer dan een job betekende die ze met heel veel verantwoordelijkheidszin vervuld hebben.” Marc De Meulemeester, van het jaar van Johan Naessens en samen met hem ‘afgestudeerd’ in 1978, herinnert zich nog dat, pas afgestudeerd, ze al 2 jaar ‘bijscholing’ moesten volgen om volwaardig huisarts te worden. “Pas van de schoolbanken kregen we als dessert nogmaals de ‘stof’ van de laatste 2 jaar voorgeschoteld!”

Voor Erika Vander Meersch is deze brief een zeer terechte reactie, Valerie Gijbels noemt het een “sterk en eerlijk stuk”, eraan toevoegend: “Quo vadis politici?”

De essentie

Andreas Verleysen geeft dr. Hock groot gelijk: “De essentie van het huisartsberoep is zorg voor de hulpvragende mens. Dat vraagt tijd, veel tijd, en dat levert dan ook geen 10.000 Riziv-prestatieattesten per jaar op. Ik heb net een consult gedaan met een depressieve vrouw die ik na drie maanden uit haar vitale depressie heb geloodst - want de psychiaters waren al deze tijd niet in staat om haar ook maar één keer te zien. Tja, sommige van deze consultaties duurden tot één uur... De vervrouwelijking van het beroep vergt MEER artsen, PUNT. Stop het eenheidsworst denken NU”, roept hij op als besluit.

Steun ook van Pauline Op de Beeck die hoopt “dat wij allen als collega’s de moed en de zin blijven vinden om ons mooie beroep voort te zetten, ook de solo-artsen, en ons mogen focussen op de essentie, zorg voor onze patiënt en laat ons hopen ook voor onszelf in dat proces, teneinde dit te kunnen volhouden.”

Naïef

Voor Herman Schevenels is de brief een aanleiding voor een filosofische beschouwing: “De idealisten worden in onze maatschappij gepakt op hun naïviteit: vrouwen die voor hun kinderen zorgen, rusthuispersoneel van verzorgenden tot de artsen die er langskomen, artsen die als zelfstandigen uitgespeeld worden onderling met populistisch misprijzen door de ambtenaren en ministers die kat- en muisspelletjes spelen met ons.”

Jozef Gobert is eveneens positief over de brief waarin hij goede en waardevolle punten opmerkt, maar hij raadt de briefschrijfster aan om haar energie te steken “in het vinden van dhr Facon in plaats van u ertegen af te zetten. Volgens mij is dat heilzamer dan de terechte verontwaardiging. Hem lokaliseren zal alleszins gemakkelijker zijn dan onze minister. Die lijkt helemaal verloren te lopen.”

Luc Triest tot slot knoopt aan de verontwaardiging in de brief zijn eigen verontwaardiging vast: “Heel goed, maar ik zal u vertellen wat ik vandaag tegenkwam. Ik betaalde vorig jaar een verkeersboete op tijd, maar ik had de naam van de autobestuurder niet opgegeven aangezien ik dacht dat ze de naam weten. Nu, na een jaar, dien ik een boete van 509 euro te betalen voor die vergeetachtigheid omdat ik alles elektronisch betaal en dus niet de naam kon doorgeven. Welkom in deze maatschappij waar men erop uit is ons verder te stropen.”