Olivier Rouseu (Ieper) en Carl Michielssen (Wildert) drukken het op bijna dezelfde wijze uit als reactie op het opiniestuk van dr. Kao en spreken van een perfecte analyse. Andere collega’s zitten bijna allen op dezelfde golflengte en geven toelichting op onze site op basis van hun eigen ervaringen.

Het opiniestuk met als titel: "Huisartsgeneeskunde moet back to basics" verwoordt wat velen denken. Dr. Cornelissen (Berchem) reageert als volgt: "Het is uiteindelijk nog veel erger dan dat. Eerst en vooral hebben zoveel opvolgende regeringen zich miskeken op de vervrouwelijking vanhet beroep en dat zelfs de mannen geen 80 uur per week meer willen werken, dus hebben we eigenlijk 3 x zoveel artsen nodig om hetzelfde beroep te doen."

"Dan de artsen zelf; wat doen de jonge collega’s nog? Ze zijn een doorgeefluik voor de specialisten geworden en hun job wordt een saaie bedoening. De oude huisarts deed zowat alle basics zelfs. Ikzelf heb mij op vele vaardigheden bijgeschoold, dat maakt uw job terug leuk."

"De specialisten zien dat niet graag, want als je een patiënt met een uitgewerkt dossier van enkele pagina’s doorstuurt, dan smijt hij dat letterlijk opzij of in het gezicht van de patiënt en vraagt hij geïrriteerd en wat is er. De huisarts wordt volledig miskend op de spoed en zelfs figuurlijk bespuwd, specialisten zijn niet meer bereikbaar of willen ons zelfs gewoon niet meer te woord staan en als we een woord te veel zeggen, worden we uitgemaakt."

"De apothekers nemen onze job af; wat wij 2 jaar niet mochten, nemen zij à la minute tot hun terrein en zo gaat het al jaren. Ik kan u vertellen hoe het er 40 jaar geleden aan toe ging, dat een beginnende specialist zich kwam voorstellen aan de huisarts en dat er nog naar ons met respect geluisterd werd. Die tijd is lang voorbij en dat is allemaal de schuld van de politiek en de artsensyndicaten die sinds 1968 niets meer voor ons beroep gedaan hebben."

Collega Jan Renier uit Kalmthout noemt het betoog van dr. Kao 'moedig'. "Huisartsen dienen bij de kerntaken te kunnen blijven en zich niet bezig te moeten houden met werk in de marge. Schaf dus ballast liever af dan “helpende” handen te subsidiëren en van artsen werkgevers te maken", adviseert hij. "Het heilig overleg overgewaaid uit het “gidsland”, het administratief klaviergetokkel en de aanvinkerij knabbelen alsmaar meer aan de tijd, de tijd bestemd voor de patiënt. Bovendien is onze verscheidenheid deels ons succes: voor elke patiënt wat wils, lees: een praktijkvorm naar zijn keuze." Voor hem moeten solo-, duo- of groepspraktijk opnieuw als gelijkwaardig te worden aanzien. "Nu is multidisciplinariteit-onder-één dak het nec plus ultra daar waar een solist hetzelfde sinds mensenheugenis doet met de andere zorgers op eerste lijn. Inderdaad, graag back to basics. Proficiat collega Kao."

Nog een trio dat het volmondig eens is met dr. Kao: Bart Bossuyt (Kortrijk), Eddy Thielens (Diest) en Guy Geeraerts (Mechelen). "Meer huisartsen die steeds minder presteren is niet de oplossing. Het minder presteren kan een keuze zijn en dit is aanvaardbaar; het kan ook het gevolg zijn van steeds meer "ander" (lees administratief) werk. Ondanks mooie beloftes vanwege de overheid kan de huisarts steeds minder tijd spenderen aan het bed van de patiënt. Dit is nochtans zijn/haar biotoop: contact met zijn of haar patiënten. Wat baten een tot in de puntjes ingevuld dossier en een overladen overleg met andere disciplines als de huisarts geen tijd meer heeft ( of neemt) voor de patiënt zelf", lucht Bart Bossuyt zijn hart.

Eddy Thielens schrijft: "Weg met de geneeskunde waar de patient een tien minuten durende computer case blijkt te zijn. Terug naar de echte patientengeneeskunde. Proficiat met uw artikel." En van Guy Geeraerts, 'solo-huisarts werkpaard op rust' is bijna een zucht van opluchting te horen: "Perfecte analyse. Eindelijk wordt de afbraak van ons “vrij” beroep helder weergegeven."

Voor Roger Bunnens (Sint-Pieters-Leeuw) stond dit in de sterren geschreven: "Reeds in 2014 voorspelde ik dergelijke evolutie in mijn professioneel testament na 40 jaar solo-praktijk. Op aanvraag te verkrijgen bij roger.bunnens@telenet.be"

Johan Rijcken (Brecht) noemt het opiniestuk 'een prachtig betoog vol waarheden als een koe, alleen zien de Huisartsopleidingsplatformen en Domus het niet zo. Die gaan voor grootschaligheid, forfaitarisering en dergelijke tot de huisarts een dossierbeheerder is (wat nu al vaak voorkomt bij de jonge garde naar mijn gevoel) zonder grote motivatie tot goede zorg, en veel te veel gestuurd door algoritmes en beslissingsbomen. Essentiele geneeskunde stoelt ook op brede achtergrondkennis en probleemonderzoekend en probleemoplossend vermogen. Maar daar moeten ze blijkbaar bij Domus en bij de huisartsopleidingen van de universiteit niet van weten."

De forfaitair werkende Genkse huisarts Yves Grouwels begrijpt de 'emotionele oproep' en is het er voorwaardelijk mee eens: "Uw recept lijkt logisch, maar is het niet. De huisartsgeneeskunde - per prestatie of forfaitair, in groep of solo - kan m.i. maar gered worden als:

1/ de huisarts voldoende ondersteund wordt zodat hij zich kan toeleggen op het klinische contact met de patiënt 'le colloque singulier' . Ondersteuning omvat : secretariaat, verpleging, maatschappelijk werker, psycholoog ...

2/ de huisarts voldoende betaald wordt: minstens 40% opwaardering om voor 1000 patiënten een bedrijfsinkomen van 300.000€ per jaar te verkrijgen.

3/ de huisarts een goede balans werk-privé kan aanhouden (dit veronderstelt goede samenwerking onderling)"

Zijn die voorwaarden niet vervuld, dan kiezen de jonge artsen voor andere disciplines in de geneeskunde, besluit hij.

Een laatste mening die wel sterk afwijkt van de voorgaande is van Zeno Vanhooren uit Deinze. "Ik was een huisarts met een solopraktijk, nu gepensioneerd op 75 jaar. "Kleinschalig" zou ik het niet genoemd hebben gezien de inzet en de beschikbaarheid voor ruim 3.000 patiënten. Wie staat tegenwoordig nog open voor een 60+ urenweek met daarbovenop nog 's nachts uit het bed geroepen te worden voor vaak weinig levensbedreigende pathologieën? Ook weekends zijn collegiaal verplicht."

"Werken op die manier gaf vroeger veel arbeidsvreugde en er was veel en een goede connectie met de patiënten. Die zijn tegenwoordig vrij veeleisend met een veel kleiner respect voor de arts en zijn inzet."

"Dergelijke praktijk is niet alleen zwaar voor de arts maar belast ook erg het gezin en kinderen! Wie staat daar nog voor open? Zeker aan de Belgische verloning?"