Hoe een solo-huisarts in een bevlieging een jonge kracht toezegde om zijn stagemeester te zijn en wat hij daaruit gaandeweg besloot.

"Ik ken Johan (*), hij woont in de buurt. Ik zorg al heel lang voor zijn gezin. Op een dag kwam hij aankloppen, op zoek naar een stageplaats. Ik weet niet wat me bezielde. Ik hoorde mezelf zeggen: 'Kom op, ik zal je stagemeester zijn’.

Ooit had ik de training voor stagemeester gevolgd, zonder de stap te zetten om iemand aan te nemen. Maar nu moest ik het nodige doen zoals mijn praktijk  herschikken. Ik maakte laden leeg die ik al 15 jaar niet had gesorteerd.

En nu verwelkom ik Johan in een masteropleiding. Altijd stipt op tijd is hij - ik dacht dat het niet meer bestond – en leergierig dat hij is! Hij is ook niet te beroerd om overuren te kloppen. Hij observeert en begint dingen alleen te doen. Het is duidelijk, hij heeft de sociale insteek die nodig is voor huisartsgeneeskunde.

Ik leer hem de kneepjes van het vak die hij niet meekrijgt in de theorie. Echt met een huisartsenblik kijken en ontcijferen wat achter een klacht schuilgaat. Je consult op de juiste wijze uitvoeren, incoherenties herkennen. Je neus gebruiken om de specifieke alcoholgeur te herkennen of de transpiratie van ouderen met problemen, de geur van de vierde wereld... We zijn samen onderweg, wisselen steeds meer kennis uit. Soms waarschuw ik hem ook: 'doe niet zoals ik' wanneer ik het opgeef bij hardleerse patiënten.

Universiteiten streven naar multidisciplinariteit. Ik, ik werk solo maar met mijn netwerk. Ik stuur Johan ter observatie naar een apotheker, een kinesitherapeut om de hoek.

Ik leg soms een beetje druk op hem, maar blijf natuurlijk in de buurt. Hij voerde 4-5 consultaties uit bij de wachtpost. Ik moest hem forceren, maar hij controleerde de oren van een baby van zes maanden oud - niet zo duidelijk, dat onderzoek voor de eerste keer en onder het scherpe oog van de moeder. Hij nam mijn cardiovasculaire preventie voor zijn rekening, dat korte vervelende moment waarop hij de taille van zijn mentor opmat, inbegrepen... Ik breng hem naar het woonzorgcentrum. Hij is 'het' nieuwe gezicht, de lieveling van de bewoners, vooral als hij luistert en hun verhalen absorbeert.

Ik ben – we zijn - altijd achterop, vergeleken met vroeger. Systematisch minstens één uur. Debriefing kost tijd. Ik verloor ook mijn bewegingsvrijheid een beetje. Hoewel. Vermits Johan in de buurt woont, springt hij vlot tussendoor binnen zonder te veel in mijn privésfeer binnen te dringen.

Aanvankelijk vroeg ik me af waaraan ik begon. Nu heb ik er geen spijt van. Johan brengt me dingen bij, ik vervolmaak zijn kennis die de mijne uitdaagt. Het is interessant om complexe zaken te bespreken. Dankzij hem herontdek ik de oneindige verscheidenheid van mijn beroep. Ik dacht nooit dat ik van deze ervaring zou genieten. Het was een bevlieging, maar eentje die prima meeviel."

(*) fictieve voornaam