Hoewel abortus onder bepaalde voorwaarden is toegestaan, blijft er rond dat onderwerp een taboe bestaan in België. Artsen zijn niet gelukkig met de bestaande wet, die noch een volledige toestemming, noch een volledig verbod inhoudt, maar toch… De bedoeling is hier niet om een standpunt voor of tegen in te nemen, maar om stil te staan bij het belang van het debat op zich.

In onze samenleving en in de media worden kwesties maar al te vaak herleid tot een strijd tussen voor- en tegenstanders. Bij beide partijen kan een oproep tot gesprek al negatieve reacties uitlokken. We stellen vast dat voor de voorstanders een volledige legalisering de logische volgende stap is, terwijl de tegenstanders van de gelegenheid gebruik maken om opnieuw vragen te stellen bij de consensus die in 1990 met de nodige moeite bereikt werd.

Vandaag, bijna 30 jaar later, lijkt de terughoudendheid in de politieke wereld echter alleen maar toegenomen te zijn: het onderwerp wordt op de lange baan geschoven, wordt getemperd, er wordt voorgesteld om het te koppelen aan een mogelijke hervorming van de strafwet, maar concreet gebeurt er niets. Is de situatie van vrouwen die ongewenst zwanger zijn beter dan vroeger? Is de sociale en de gezinshulp beter? Als we het politieke debat uitstellen door er een commissie voor op te richten, dan negeren we het feit dat het debat nu al gevoerd wordt in de straat en vegen we de vragen van het medische korps omtrent abortus gewoon van tafel. Dus wat wordt het: bespreken of niet bespreken?